Joyce’s pijnlijke verzoeken
Joyce bleef om hulp vragen. “Alsjeblieft, kan ik iets krijgen tegen deze pijn?” smeekte ze wanhopig. Maar Sandra en Anne wisselden alleen maar blikken en onderdrukten onopvallend gelach. Het waren twee hele uren van pure onverschilligheid. Ik hield alles in de gaten en mijn hart kneep iedere keer als ze haar negeerden. Joyce’s smeekbeden weerklonken in de leegte, haar huilend van de pijn achterlatend, terwijl ze met elkaar bleven fluisteren en haar behoeften volledig verwaarloosden.
Joyce’s pijnlijke verzoeken
Mijn wanhopige poging om te helpen
Het was bijna ondraaglijk om daar roerloos te blijven staan. Ik verzamelde alle moed die ik nog had en vroeg: “Is er niets wat je voor haar kunt doen?” De verpleegsters onderbraken hun acties voor een kort moment, om me vervolgens aan te staren. “U moet kalmeren, meneer, anders wordt u verwijderd,” waarschuwde Sandra, haar stem doorspekt met kilte. Ik was verbijsterd door hun onverschillige toon. De kreten van Joyce galmden door de kamer, een pijnlijk gejammer, maar ze leken onverschillig en lachten om haar pijn. Dit maakte mijn woede nog intenser.
Mijn wanhopige poging om te helpen