Trots maar gekweld
Ik keek naar Joyce op televisie en voelde een mengeling van trots en ongeloof. Haar woorden gaven een goed beeld van de nachtmerrie die ik had meegemaakt. Maar toen de beelden van de beveiligingscamera’s te zien waren, zonk mijn hart. De verpleegsters, Sandra en Anne, lachten terwijl de chaos zich om hen heen ontvouwde. Ze negeerden de hulpkreten van Joyce. Het wreedste? Ze schakelden de oproepknop uit, waardoor haar hulpkreten voorgoed verstomden. Het kijken naar deze scènes deed mijn maag draaien. Hoe kon iemand zo onmenselijk zijn?
Trots maar gekweld
Een onverwacht bericht
Nadat het interview was uitgezonden, ontving ik een bericht van een van Joyce’s oude klasgenoten. “Heb je Sandra op tv gezien?” schreef ze. Ze vertelde dat Sandra je vroeger achter je rug “prinses” noemde. De woorden hadden de impact van een emmer koud water. Ik deelde het bericht met Joyce en suggereerde dat Sandra’s wrok misschien nooit zou verdwijnen. Niet alleen Joyce had te maken met ziekte; zij leek het mikpunt te zijn van een stille vendetta die al jaren aan de gang was.
Een onverwacht bericht