Een gefluisterde herinnering
“Ik ken haar,” mompelde Joyce na een lange stilte, haar ogen verwijdden zich bij het plotselinge besef. Het leek alsof ze herinneringen herbeleefde die in de tijd waren begraven. “Sandra zat bij mij op school,” zei ze uiteindelijk, haar stem vol verbazing. “Ze vond me toen niet zo aardig.” Deze openbaring was als een kier in een deur die al veel te lang op slot zat. Het was niet veel, maar het was een eerste stap naar het blootleggen van wat er achter de oppervlakte verborgen zat.
Een gefluisterde herinnering
Echo’s uit het verleden
Sandra was erg gereserveerd, maar ze leek iedereen te haten die de aandacht trok,” ging Joyce nadenkend verder. Haar woorden schetsten een beeld van een meisje dat een hekel had aan de schijnwerpers. Ik groef oude foto’s op uit Joyce’s schooltijd, op zoek naar een gezicht dat overeenkwam met de vrouw die ons zoveel pijn heeft gedaan. In feite was Sandra van vroeger en nu hetzelfde. We hadden een draad gevonden en ik kon niet wachten om te zien waar die heen zou leiden.
Echo’s uit het verleden