Slapeloze nachten vol zorgen
Ik heb ‘s nachts geen oog dichtgedaan. De constante pieptonen van het ziekenhuis waren een marteling voor mijn zenuwen. Op een gegeven moment werd Joyce even wakker. Haar stem klonk zwak, schor en vol pijn: “Waarom hebben ze niet geholpen?” De vraag, eenvoudig maar verwoestend, weerspiegelde al haar angst en ongeloof en liet mijn hart samengeknepen achter. Hij zonk al snel weer weg in een uitgeputte slaap, terwijl die woorden in mijn hoofd weerklonken en me achtervolgden. Hoe kon ik de kilte en onverschilligheid verklaren van iemand die geacht werd zorg en medeleven te bieden?
Slapeloze nacht van zorgen
Een formele klacht indienen
Ik kon het niet ongestraft laten, alsof er niets gebeurd was. Ik liep vastberaden door de gangen en besloot een formele klacht in te dienen tegen verpleegsters Sandra en Anne. Toen ik begon te praten, keek de patiëntenvertegenwoordiger van het ziekenhuis nauwelijks op van haar notitieblok. Haar apathische houding droeg alleen maar bij aan mijn frustratie en aan het gewicht van mijn groeiende zorgen. En opnieuw voelde ik de pijnlijke herinnering aan het ontslag door mijn hoofd spoken.
Een formele klacht indienen