Een verrassend antwoord
Met een somber gebaar draaide Dr Steven zich om en liep weg, mij alleen achterlatend in de bittere steriliteit van de wachtkamer. De minuten sleepten voorbij, elke seconde zwaarder dan de vorige, terwijl ik worstelde met rusteloosheid. Na wat een eeuwigheid leek, kwam hij terug. Zijn uitdrukking droeg het gewicht van spijt, alsof de woorden een zware last waren om te dragen. “Het spijt me dat ik je heb laten wachten,” begon hij aarzelend. Maar toen, met een pauze die de lucht nog dikker maakte, vervolgde hij: “De verpleegsters zeiden dat je verhaal verzonnen was.” Zijn woorden hingen in de lucht, stuk voor stuk troffen ze me met de koude kracht van verraad.
Een verrassende reactie
Verwarring en ongeloof
Ik voelde me gevangen, alsof ik vastzat in een nachtmerrie waaruit ik niet kon ontwaken. “Wat bedoel je?” vroeg ik, terwijl mijn stem trilde en in toonhoogte toenam. “Ze zeggen dat je vrouw alles heeft geweigerd,” herhaalde hij op een bijna zachte toon, alsof hij de impact probeerde te verzachten. Maar de poging was vergeefs. Het waren leugens. Verwoestende, brute leugens die mijn wereld binnen een paar seconden op zijn kop zetten. Ik kon maar moeilijk begrijpen waarom iemand zulke leugens zou verzinnen.
Verwarring en ongeloof