Pijnlijke beproevingen doorstaan
In de kamer vond ik Joyce nog steeds bewusteloos, gewikkeld in een ingewikkeld netwerk van buisjes en machines. “Dat is niet waar,” verklaarde ik resoluut, hoewel de pijn in mijn stem overliep. “Joyce heeft ze ontelbare keren gesmeekt.” Het was onvoorstelbaar om te ontkennen wat mijn eigen ogen hadden gezien. Mijn vuisten balden zich achter mijn rug, geladen met machteloze woede op degenen die haar smeekbeden hadden genegeerd en vervolgens de feiten hadden verdraaid om deze flagrante leugen te creëren.
Pijnlijk bewijs onder ogen zien
De verontrustende woorden van de dokter
Dr. Steven voelde mijn verdriet en zei voorzichtig: “Soms worden families emotioneel,” terwijl hij zijn blik ongemakkelijk naar de gang verplaatste. Zijn uitleg klonk zwak en ontoereikend en bood weinig of geen troost. Mijn hart kneep ineen van ongeloof dat iemand Joyce’s geruststellende woorden kon interpreteren als een emotionele overreactie, terwijl ze daar zo kwetsbaar en weerloos lag. Een vlam van verontwaardiging groeide in mij, een brandende behoefte aan gerechtigheid. Ik zou niet toestaan dat ze zich achter zulke zwakke rechtvaardigingen konden verschuilen.
De verontrustende woorden van de dokter